Hierdie verhaal - soos vertel deur Trish Itturalde oor haar ervaring met God.
Jeremia 29:11 sê die Here vir ons - want ek weet watter gedagtes Ek aangaande julle koester - planne vir voorspoed, nie teenspoed nie, planne vir hoop en 'n toekoms en ñ verwagting.
Hoekom is jy gebore?
Almal van ons, is gebore met 'n doel. Gebore vir ñ rede soos Nedine Blom sing op Supercool vir Jesus.
En as jy nogsteeds wonder - wat sou my doel wees?
Trish vertel na haar studies aan die universiteit, het sy in ñ mate geleer om haar talente toe te pas. En sy het geglo sy is baie talentvol. Ons almal is. Maar soos baie van ons doen, het Trish hierdie talente versteek vir 'n lang tyd. Sy sê: "Ek het so baie vrese en twyfel in myself gehad..."
Lees hier wat sy vertel (oorvertaal):
Ek begin met hersiening vir die lisensiëring eksamen. Ek het myself selfs ingeskryf in 'n resensie sentrum. My doel was om ñ geregistreerde siviele ingenieur in my land te kan wees, ek wou dit so graag hê! Vir ses maande, was daar niks anders wat ek gedoen het nie, maar om te studeer, studeer en studeer. Die eksamen dae het aangebreek. Dit was 'n twee-dae eksamen. Ek was nie senuweeagtig nie. Ek was hoopvol en tevrede. Maar die ding wat ek opgemerk het oor myself, ek het getwyfel in myself. Ek het twyfel of God die begeerte van my hart vir my sou gee.
Dag 1 was okay.
Maar Dag 2, ek het selfmoord oorweeg (ok nie regtig nie). En dit gevoel het my rigting bepaal. Die gevolg was soos wat ek verwag het, het ek nie die eksamen geslaag nie.
Ek roep so hard. Ek vra, "Hoekom? Ek het so hard studeer. Ek het selfs aan die slaap geraak op vroeë ure net om meer en meer te studeer. Hoekom?"
Ek was so verwoes. Al my vriende het dit. Ek was 'n mislukking. Ek kon my familie nie in die oë kyk nie en ek het myself teleurgestel. Dit het maande geneem om oor die pyn van my mislukking te kom.
Maar God slaap nie. Dit het my tot ek die eksamen druip gevat voordat ek besef het dat my familie my lief het selfs al het ek gedink ek was 'n mislukking. Dit was die eerste keer dat ek ooit my ma bedank vir al die dinge wat sy vir my en vir die familie gedoen het. Dit was die eerste keer dat ek haar omhels en dit was een van die mees vreedsame gevoelens wat ek nog ooit gevoel het.
Na drie jaar, het ek besluit om die eksamen weer te neem. Dit het my so lank geneem om die moed te kry om die eksamen te neem. Ek is tans 'n instrukteur by my alma mater. Dit was moeilik, 'n onderwyser tydens weeksdae (voorbereiding van die lesse, die nagaan van die vraestelle, die registrasie van die tellings) en 'n nasiener naweke. Maar ek probeer dit in elk geval doen. Ek studeer so hard tot 3 uur in die oggend. Ek het my bes probeer om al die formules in my gedagtes te kry - in die baie kort tydjie wat ek het.
Voor die eksamen, het ek geweet ek is bereid om alles te antwoord al is daar 'n paar dinge wat ek nie geweet het nie.
Dag 1 en Dag 2 het gekom. Ek is vol vertroue dat ek gaan slaag hierdie keer. Ek bid so hard en bedank God vir die seëninge wat Hy my gee. Ek bid dat ek alles sal teruggee aan Hom en die wêreld sal wys hoe Hy my liefgehad het toe Hy my die eksamen laat slaag. Ek het baie keer gekyk na die "Facing the giants" fliek - om my te inspireer - dat God besig is met voorbereiding van iets goeds vir my. Ek sal al die heerlikheid en eer aan Hom gee hiervoor.
Ek was bereid om te slaag. Maar die uitslae kom toe weer so skielik en ek was so geskok om weer te sien my naam is nie ingesluit in die lys van suksesvolle kandidate nie.
Ek het begin om te huil sonder om te weet wat die toekoms verder vir my sal inhou. Ek was so bang. Wat sal my mede-onderwysers sê oor my? Hulle het regtig verwag ek sou dit slaag hierdie keer.
Wat sal my studente sê vir die feit dat ek 'n tweede keer versuim - ek is dan die onderwyser? Hoe sal ek hulle leer as hulle my nie kan beskou as ñ sukses nie? HOE SAL ek opstaan teen my vrees? Ek was nie voorbereid vir hierdie nie. Ek het gehuil in die arms van my moeder.
Die volgende dag het ek wakker geword met droë trane in my oë. Ek was bang om skool toe te gaan, maar ek moes dit doen. En toe ek dit doen, toe troos so baie mense my. Dit was toe ek besef dat God self se hande na my toe Uitreik.
Ek kon hul begrip voel en besef dat dit nie die einde van die wêreld is nie. Daar is baie meer aan die lewe. God se plan is nie dat ek die eksamen sou slaag hierdie keer nie, maar in Sy regte tyd. Op die oomblik, moet ek fokus op die onderrig van my studente, hoe om 'n goeie onderwyser te wees - deur hulle die dinge te leer wat hulle nie ken nie, dinge wat hulle vergeet het om te weet, en om hulle te inspireer. Dit was MY plan dat ek God se boodskap kan wees vir almal as ek die eksamen slaag. Maar hierdie keer, het God besluit Hy laat my Sy boodskap wees wanneer ek die eksamen weer druip en Hom aanhou prys - hiervoor is Sy plan. Ek vertrou op Sy plan wat Hy het vir my toekoms en Hy sal dit op die regte tyd gee vir my. Hy leer my om geduldig te wees, want geduld is iets wat geleer moet word.
Na 'n dag, was ek okay.
Ek het twee maal gedruip met die eksamen. Ek sou dink dat ek dom en onnosel is, maar ek is nie. Ek is talentvol. En ek is 'n held. Niks kan 'n sterk vrou onderkry solank sy haar God het om haar op te tel en haar krag te gee.
Opstaan is die moeilikste deel. Maar dit maak jou sterker - is nie maklik nie. God is getrou aan Sy belofte. Hy sal nie toelaat dat jou swaarkry tevergeefs sou wees nie.
Mag ons dit altyd onthou... die droë seisoene in jou lewe dra waarde... bring jou nader aan God... leer jou geduld. Maar, winter hou nie vir ewig aan nie. Die son sal weer skyn. Meer helder as voorheen!
{TG}
Sien oorspronklike artikel op
http://www.motivation-for-dreamers.com/god-moves-in-mysterious-ways.html
